انسان های 320 هزار سال پیش چه می پوشیدند؟ ، نتیجه جالب یک تحقیق درباره انسان های نخستین - عینک آفتابی

به گزارش عینک آفتابی، آثار برش روی استخوان های باستانی نشان می دهد که 320 هزار سال پیش انسان ها چه می پوشیدند.

به گزارش عینک آفتابی و به نقل از ساینس الرت، استخوان های باستانی به دست آمده از یک محل باستان شناسی در آلمان نشان می دهد که انسان های 320 هزار سال پیش پوست خرس ها را می نمایدند و می پوشیدند.

نشانه های یافت شده روی استخوان های فالانکس و متاتارس پنجه خرس غارنشین، بعضی از اولین شواهد این مسئله را برملا نموده و نشان می دهد که خویشاوندان باستانی ما چطور برای زنده ماندن در زمستان های سخت آن موقع، پوست خرس ها را می نمایدند.

گروهی از محققان دانشگاه توبینگن آلمان به سرپرستی ایوو ورهایجن، باستان جانورشناس در مقاله ای نوشتند: استثمار خرس ها، به ویژه خرس های غارنشین، بیش از یک قرن است که مورد بحث است. این بحث ها نه فقط درباره جایگاه خرس ها در رژیم غذایی هومینین یا انسان تباران، بلکه دربار استفاده از پوست خرس ها هم مطرح است.

ردیابی منشاء بهره برداری از پوست می تواند به درک استراتژی های بقا در شرایط سرد و سخت شمال غربی اروپا در طول دوره پلیستوسن میانه یاری کند. منطقه اطراف شهر شونینگن آلمان برای چندین دهه مورد توجه باستان شناسان بوده است. در دهه 1990، محققان مجموعه ای از مصنوعات باستانی را از یک معدن روباز در نزدیکی آن کشف کردند. از جمله این مصنوعات قدیمی ترین سلاح های چوبی کاملی است که تا به امروز کشف شده اند و بعلاوه مجموعه ای از نیزه ها مربوط به 300 هزار تا 337 هزار سال پیش.

استخوان متاتارس پنجه خرس با علائم بریدگی نشانه ای از کندن پوست است

وسایل دیگر شامل ابزار سنگی، ابزار استخوانی و تعدادی استخوان حیوانات از جمله استخوان خرس های غارنشین بود. روی بسیاری از این استخوان ها آثار بریدگی وجود داشت که نشان می دهد انسان های باستان حیوانات را قصابی می کردند و ابزارهایشان در حین کار استخوان ها را خرد می کرد. اما آثار برش روی دو استخوان پنجه کنجکاوی برانگیز بود. چرا که این برش ها نه تنها کوچک و دقیق بودند، بلکه اصلا علت برش روی پنجه محل سوال بود.

ورهایجن شرح می دهد: در باستان شناسی اغلب علامت بریدگی روی استخوان ها به عنوان نشانه استفاده از گوشت تعبیر می گردد، اما به سختی می گردد گوشتی را از استخوان های دست و پا جدا کرد. در این مورد، ما می توانیم چنین علائم برش دقیقی را به کندن درست پوست نسبت دهیم.

آنها استخوان های مورد آنالیز خودشان را با نمونه های دیگری از علائم برش روی استخوان های پنجه خرس که قبلا تجزیه و تحلیل شده بود مقایسه کردند و در نهایت آن را به کندن پوست نسبت دادند. آثار بریدگی روی استخوان های یافت شده در شونینگن به مقدار ای مشابه بود که ورهاین و تیمش به این نتیجه رسیدند که انسان های باستانی (اعم از هوموهایدلبرگ یا نئاندرتال ها) در زمان استفاده از این مکان، پوست خرس را می نمایدند.

آثار برش ریز روی استخوان پنجه خرس غارنشین

پوست خرس طبیعتا در برابر سرما محافظ بهتری نسبت به پوست آدمیزاد است. خرس ها در گرم ترین اوقات هم کت گرمی به تن دارند. در زمستان، با ایجاد یک لایه زیرین، پوست آنها به عایق بهتری در برابر سرما تبدیل می گردد. اگرچه دنیا در آن موقع بین دو دوره یخبندان قرار داشت، اما زمستان ها هنوز هم سخت و سرد بودند. این بریدگی های روی پنجه خرس غارنشین نشان می دهد که حدود 300 هزار سال پیش مردم شمال اروپا به لطف پوست گرم خرس از زمستان ها جان به در برده اند.

طبیعتا این سوال پیش می آید که پوست ها چطور تهیه شده اند. پوست خرس برای اینکه قابل استفاده باشد، باید خیلی سریع بعد از مرگش کنده گردد. بنابراین بعید است که کمین کردن در اطراف غار در انتظار مرگ خرس چندان استراتژی کاربردی ای باشد. استخوان ها و سلاح یافت شده در این محل باستان شناسی ما را به سمت پاسخ هدایت می نماید. باستان شناسان شرح می دهند که اگر در یک سایت باستان شناسی به جامانده حیوانات بالغ یافت گردد، معمولا به معنای شکار است. در شونینگن، تمام استخوان ها و دندان های خرس متعلق به حیوان بالغ بود.

روی هم رفته بقایای خرس در شونینگن نشان می دهد که انسان ها خرس ها را شکار می کردند و بعد پوستشان را می نمایدند. اینکه دقیقا چطور از این پوست ها استفاده می کردند، محل حدس و گمان است، اما احتمالا پوست ها را می پوشیدند یا موقع خواب برای گرم شدن روی خودشان می کشیدند.

نتایج این تحقیق در Journal of Human Evolution منتشر شده است.