چرا زن و شوهر ها به هم طعنه می زنند؟ - عینک آفتابی

به گزارش عینک آفتابی، طعنه زدن یا با کنایه حرف زدن با همسر به جای گفتن یک دلخوری یا درخواست به صورت مستقیم، اتفاق تقریبا رایجی در زندگی های مشترک است. به تازگی، پستی در شبکه های اجتماعی پربازدید شده که یک خانم درباره پیغام: احترام برای کسانی است که لایقش هستند نه طالبش، نوشته: سلام. وقت تون به خیر. تو رو خدا دیگه از این پیغام ها نذارین. من وقتی با شوهرم دعوا می کنم، این جمله ها رو حفظ می کنم و می گم بهش، دعوا بدتر اوج می گیره و.... درباره این پیغام، از منظر روان شناسی می توان ساعت ها صحبت کرد. بیان صادقانه این خانم حاوی نکات بسیاری است. اولین نکته ای که به نظر می رسد این است که کارکرد جملاتی مانند این جمله چیست و چرا تا این حد بین زن و شوهر ها پر هوادار است؟ آیا تکه انداختن به همسر برای اصلاح رفتارش، توصیه می گردد یا بیشتر آسیب زاست؟

واکاوی رایج شدن تکه انداختن در صمیمی ترین روابط انسانی

بر کسی پوشیده نیست که این جملات، طعنه زنی یا در زبان عامیانه تکه انداختن محسوب می گردد، ولی چه چیزی باعث می گردد که طعنه زنی در فرهنگ ما به خصوص در رابطه زن و شوهر که قاعدتا جزو صمیمی ترین روابط انسانی است، رایج گردد؟ برای شرح این مسئله ضروری است کمی به عقب برویم. کودکی را در نظر بگیرید که در حال بازی است و ناگهان زمین می خورد و آسیب می بیند، کودک درد دارد و برای تسلی یافتن نزد والدین خود می رود که برای او منبع حمایت و محبت هستند. برخورد درست در این جا این است که والدین درد کودک را اعتبار ببخشند، مثلا بگویند: می دانم که درد داری، خیلی سخته که داری درد می کشی و جملات مشابه و در کنار او باشند و به او محبت نمایند تا کودک احساس کند در مشکل و درد خود تنها نیست و حمایت والدین را دارد، اما عموما برخوردی که شاهد هستیم انکار درد کودک است و مثلا والدین می گویند: حالا چیزی نشده که، زخم نشدی، زخمت بزرگ نیست، بزرگ می شی یادت می ره، لوس نشو و جملات مشابه.

روشی غیرمستقیم برای پاسخ دادن به 2 احتیاج اساسی

بر اساس رفتار های والدین با کودک که مطرح شد، چه اتفاقی می افتد؟ با تکرار این موقعیت کودک در درد خود تنها می ماند و یاد می گیرد که منابع حمایت (والدین) رفع نماینده احتیاج او به حمایت و محبت نیستند. بعد، آیا کودک از احتیاج به حمایت و محبت دست می کشد؟ خیر! چون این دو احتیاج، احتیاج های بنیادی انسان است و هیچ فردی نمی تواند از احتیاج های بنیادی دست بکشد، در عوض کودک به بزرگ سالی تبدیل می گردد که در روابط عاطفی و صمیمی احتیاج خود به محبت و حمایت را به طرق غیرمستقیم برآورده می نماید. طعنه زدن از جمله این روش های غیرمستقیم است.

چرا زوج ها معتاد به طعنه زدن می شوند؟

روش های غیرمستقیم مانند طعنه زدن اغلب بی نتیجه است و فرد را به منظور دلخواه نمی رساند، اما فرد آن را ادامه می دهد، چون روش دیگری بلد نیست. نرسیدن به منظور دلخواه و برآورده نشدن احتیاج موجب ناامیدی، خشم و غمگینی بیشتر و تکرار این چرخه، باعث ایجاد فاصله بیشتر و بیشتر بین زوج ها می گردد. آن طرف ماجرا هم وضع بهتری ندارد، همسری که با پیغام های طعنه آمیز از سوی شریک خود روبرو می گردد، متوجه نمی گردد که همسرش در واقع چه می خواهد و دنبال چه چیزی است و تنها شاهد پیغام هایی با مضمون زیر سوال بردن، بی ارزش و بی کفایت بودن از سمت همسر خود است که او را گیج، شرمگین و خشمگین می نماید. در نهایت زوج ها در چرخه معیوبی از تعاملات نادرست گرفتار می شوند و در حالی که خواسته شان از همدیگر نزدیکی عاطفی و حمایت روانی است، ناخواسته بذر دوری و دلسردی و ناامیدی از هم را در دل هم می کارند.

جملاتی ساده به جای کنایه زدن

خوب است که مستقیم حرف زدن و از احتیاج ها گفتن را امتحان کنیم. گفتن این جمله ساده که من ناراحتم (از احساس خود حرف بزنیم)، برای احساس خود علت بیاوریم (وقتی در جمع راجع به من این طور صحبت کردی من ناراحت شدم) و انتظار خود را شفاف بیان کنیم (انتظار داشتم که حواست به حساسیت های من باشد)، ممکن است در وهله اول تصنعی به نظر برسد، اما تکرار آن و تبدیل شدن اش به شیوه گفت و گوی ما با همسرمان موجب نزدیکی عاطفی و صمیمیت بیشتر می گردد.

منبع: روزنامه خراسان